Artigo
Na Antigüidade, os pobos celtas e grecolatinos consideraban que no punto mas occidental de Europa, é dicir, na antiga Galaecia romana, estaba situado a fin da terra dos vivos e o comezo do Mar Tebroso, o terrible Mar dos Mortos onde comezaba o reino do deus Plutón, e onde o sol somerxíase cada tarde para viaxar polos escuros reinos do inconsciente humano. Por esa razón, ao promontorio dos Artabros chamárono “Finis Terrae”, ou fin da terra, e aínda a aquela costa lle chámalle “Costa de la Muerte”.
Para os celtas, a misteriosa e máxica illa de Avalon encontrábase situada no afastado norte, e cara a alí marchaban os guerreiros na súa última viaxe, e cara a alí tamén navegou o ferido rei Arturo en compañía das valkirias; e a tradición dese paraíso occidental, desa terra máxica chega tamén ao medioevo cristián coa lenda da illa de San Brandan.
O monxe irlandés san Brandan, partiu no s. VI d.C. en busca do paraíso terreal, que cría situado no afastado norte. Segundo as crónicas, tras oito anos de navegación, encontrou a bendita “terra de promisión”, onde os homes máis sabios e os anxos vivían xunto a Deus. E esta lenda, coas súas variantes, percorre toda a costa atlántica desde Irlanda ata Canarias.
Pero tamén os celtas marcharon seguindo rutas moi determinadas cara ao occidente europeo, rutas sinaladas polos asentamentos do misterioso deus LUG, que de sempre estiveron asociados a vellos templos megaliticos e a centros de poder. Curiosamente, cando chegan ás beiras do Atlántico, fanse sedentarios e mestíranse sen problemas coas vilas aborixes, adoptando incluso a súa relixión e tradicións máxicas. Sentíronse identificados dalgunha maneira con tradicións e vilas que, no fondo, tiñan a mesma orixe que eles?
Pero aínda antes da chegada dos celtas, unha tradición asegura que alí mesmo foi onde Hércules deu morte ao xigante Gerión apoderandose de seus áureas vacas, e baixo a actual torre que leva o seu nome, descansarían os restos do xigante.
Gregos e troianos fundaron moitas cidades en Galicia, tales como Anfiloquia (actual Orense) ou Tyde, (a actual Tuy), pero no promontorio dos Artabros, actual Cabó de Finisterre, fundaron un gran templo dedicado ao Sol e a misteriosa cidade de Dunyo, que logo desaparecería sepultada polas ondas do océano. Sabemos por autores clásicos que aquel templo era xa lugar de peregrinación desde moi antigo, e nel, sobre un gran altar de encerado, encontrábase un gran cáliz de prata sobre o que estaba suspendido un sol de ouro, tal como figura no actual escudo de Galicia.
Pero todas estas tradicións e camiños máxicos de Galicia, do mesmo xeito que acontecese con san Patricio en Irlanda, empápanse do cristianismo gnóstico que, procedente de África, exténdese polo verbo e a maxia de Prisciliano, que, nado posiblemente en Iria Flavia, foi menos político que o santo irlandés e decachifrárono en Tréveris no 385 d.C. xunto aos seus discípulos. Os seus restos, levados posteriormente a Galicia, deron lugar ao misterio da tumba de Compostela, pois moitos aseguran que quen alí está enterrado é noso heresiarca, e se o cristianismo niceno propugnado por Roma instalouse en Galicia, non foi senón á custa da persecución e o sangue dos priscilianistas, e da substitución da figura de Prisciliano pola do apóstolo.
Durante miles de anos, vilas e persoas buscaron un misterio nas beiras do Mar dos Mortos, en lugares como a vella Noya, onde din que desembarcou Noé escapando dun gran diluvio. Polo día, estas rutas eran sinaladas polo discorrer do sol no seu camiño cara a occidente, e polas noites, as estrelas da Vía Láctea sinalaban o mesmo camiño.
Na terra estas rutas encontrarémolas sempre sementadas de megalitos e de templos doutras relixións posteriores, pero o que nos asombra é que, a pesar dos distintos vehículos nos que lle manifesta, a tradición é sempre a mesma, unha tradición máxica e secreta que lle expresa nun coñecemento que misteriosas confrarías de sabios mestres construtores foron transmitindo durante séculos.
Din que esta tradición arrinca da mesma Atlántida antes da súa desaparición, e que foi a que falou a través dos milenarios megalitos e dos misteriosos petroglifos, a que mesturou o rumor dos piñeiros coa voz dos druidas, a que encarnou na venus que presidían os cabos de Galicia, quen alentaba na herexía “”dos priscilianistas, e quen converteu os camiños de LUG nos camiños segredos da irmandade da oca “”.
Sempre foi a mesma e secreta tradición a que empurrou homes e vilas a buscar no afastado occidente o segredo de si mesmos, o segredo de Deus nas beiras do Mar dos Mortos.
E seguro que a moitos deles, a canción que interpretan as ondas daquel antigo mar espertaba nas súas almas o eco afastado doutro camiño xa afastado e esquecido, o camiño cara a nós mesmos, o camiño cara a Deus.
JOSÉ ALBERTO GARCÍA