Artículo
"En realidade, o odio non cesa co odio, senón que cesa co amor; esta é unha verdade eterna" (Dhammapada, A Senda da Lei).
Sidharta Gautama, o Buda, chamouse así por ser o primeiro o seu nome persoal e o segundo, o sacerdotal. A palabra Sidharta deviría dos seus poderes paranormales e refírese aos sidhis; é ?o Poderoso?, aquel que se completou a si mesmo. Gautama ten o significado literal de ?Pastor de vacas?, pois no hinduismo, a vaca Go é sinónimo do universo e tamén da Nai do Mundo.
Buda significa ?o Iluminado? e é un cualificativo xenérico outorgado a moitos grandes místicos anteriores e posteriores a el.
En Buda, do mesmo xeito que nos grandes Mestres da Antigüidade, vanse a mesturar o mito e a realidade. Naceu de familia nobre, da caste chatrya ou guerreira, no actual Nepal, no ano 563 a. C. O seu pai foi o rei Suddhodhana, e a súa nai, a princesa Maya.
Sidharta mostrou de neno un carácter introvertido e meditativo, e o seu pai quería alegrarlle e evitar que abandonase o mundo por piedade cara aos homes. Ao seu paso, todo resplandecía de felicidade, mocidade, saúde e riqueza.
Un día o Mestre Viswamitra xa non ten que ensinarlle e o mozo insiste en visitar unha cidade do seu reino. Nesa saída atopa a un ancián, un enfermo e un morto e, ante a pregunta á súa auriga sobre quen son estes personaxes, este explícalle que ninguén está a salvo da enfermidade, e que a vellez e a morte son o fin de todos os homes. O príncipe entra nunha profunda crise e pregunta ao auriga: por que existen vellos, enfermos e mortos?
Como ninguén pode contestarlle a estas preguntas, entrégase entón a un interminable peregrinar e cae nos máis terribles ascetismos. Finalmente, darase conta ?sentándose baixo a árbore Bodhi, a Árbore do Coñecemento? de que debe evitar os extremos.
Nada máis alcanzar a Iluminación marchará cara a Benarés, onde pronunciará o famoso sermón que recolle a esencia da doutrina budista, baseado en que hai dous extremos que deben ser evitados: o excesivo rigorismo e os excesivos praceres.
Expuxo que hai 4 Nobres Verdades: a existencia da dor, a causa da dor (o desexo), a cesación da dor (o desapego) e o Nobre Óctuplo Carreiro.
O Nobre Óctuplo Carreiro consta de: rectas opinións, rectas intencións, rectas palabras, recta conduta, rectos medios de vida, recto esforzo, recta atención e recta concentración.
A doutrina budista baséase na autorrealización do home. Non existe no budismo a idea dunha ?salvación? nin tampouco a dun Deus persoal. O home está atado tan só pola súa ignorancia, que lle fai equivocarse e reencarnar unha e outra vez buscando a experiencia que lle falta. Deus non baixa ata os homes, senón que estes deben elevarse ata o divino, onde a luz é permanente e os lotos non pechan os seus pétalos (nirvana ou San-gri-lah). O Dammapadha diranos: ?É máis forte o home que se vence a si mesmo que o que vence a mil homes en combate?.
Nirvana significa, literalmente, ?saír do bosque?, ou sexa, saír da confusión, as tebras e a pluralidade. É a meta última do home como tal.
Para o Buda, a personalidade, ou parte inferior do ser humano, é mortal por necesidade, pois está no tempo e todo o que nace debe morrer. O inmortal é o espírito, que está máis aló do eu mental egocéntrico e egoísta. O verdadeiro triunfo non radicaría, segundo a doutrina budista, en dominar só o corpo, senón o pensamento e o separatismo do eu, ti, el, etc.
Nos seus vinte e cinco séculos de vida o budismo demostrou unha gran capacidade de supervivencia e, salvo o xa moi afastado momento de Asoka, podemos afirmar que é a forma de fe menos inclinada á violencia e ao dominio do mundo material e as riquezas. Salvo excepcións, non se mesturou nin se mestura en cuestións políticas, pois prima o vello espírito do pasaxeiro das cousas e da procura individual dunha paz interior, unida a unha gran humildade.
O Señor do Loto transmitiu á posteridade a relixión que menos sangue fixo verter de todas as que coñecemos. E aínda que fose máis nada que por iso, merece o noso recoñecemento.
Xima Moreno
Sidharta Gautama, o Buda, chamouse así por ser o primeiro o seu nome persoal e o segundo, o sacerdotal. A palabra Sidharta deviría dos seus poderes paranormales e refírese aos sidhis; é ?o Poderoso?, aquel que se completou a si mesmo. Gautama ten o significado literal de ?Pastor de vacas?, pois no hinduismo, a vaca Go é sinónimo do universo e tamén da Nai do Mundo.
Buda significa ?o Iluminado? e é un cualificativo xenérico outorgado a moitos grandes místicos anteriores e posteriores a el.
En Buda, do mesmo xeito que nos grandes Mestres da Antigüidade, vanse a mesturar o mito e a realidade. Naceu de familia nobre, da caste chatrya ou guerreira, no actual Nepal, no ano 563 a. C. O seu pai foi o rei Suddhodhana, e a súa nai, a princesa Maya.
Sidharta mostrou de neno un carácter introvertido e meditativo, e o seu pai quería alegrarlle e evitar que abandonase o mundo por piedade cara aos homes. Ao seu paso, todo resplandecía de felicidade, mocidade, saúde e riqueza.
Un día o Mestre Viswamitra xa non ten que ensinarlle e o mozo insiste en visitar unha cidade do seu reino. Nesa saída atopa a un ancián, un enfermo e un morto e, ante a pregunta á súa auriga sobre quen son estes personaxes, este explícalle que ninguén está a salvo da enfermidade, e que a vellez e a morte son o fin de todos os homes. O príncipe entra nunha profunda crise e pregunta ao auriga: por que existen vellos, enfermos e mortos?
Como ninguén pode contestarlle a estas preguntas, entrégase entón a un interminable peregrinar e cae nos máis terribles ascetismos. Finalmente, darase conta ?sentándose baixo a árbore Bodhi, a Árbore do Coñecemento? de que debe evitar os extremos.
Nada máis alcanzar a Iluminación marchará cara a Benarés, onde pronunciará o famoso sermón que recolle a esencia da doutrina budista, baseado en que hai dous extremos que deben ser evitados: o excesivo rigorismo e os excesivos praceres.
Expuxo que hai 4 Nobres Verdades: a existencia da dor, a causa da dor (o desexo), a cesación da dor (o desapego) e o Nobre Óctuplo Carreiro.
O Nobre Óctuplo Carreiro consta de: rectas opinións, rectas intencións, rectas palabras, recta conduta, rectos medios de vida, recto esforzo, recta atención e recta concentración.
A doutrina budista baséase na autorrealización do home. Non existe no budismo a idea dunha ?salvación? nin tampouco a dun Deus persoal. O home está atado tan só pola súa ignorancia, que lle fai equivocarse e reencarnar unha e outra vez buscando a experiencia que lle falta. Deus non baixa ata os homes, senón que estes deben elevarse ata o divino, onde a luz é permanente e os lotos non pechan os seus pétalos (nirvana ou San-gri-lah). O Dammapadha diranos: ?É máis forte o home que se vence a si mesmo que o que vence a mil homes en combate?.
Nirvana significa, literalmente, ?saír do bosque?, ou sexa, saír da confusión, as tebras e a pluralidade. É a meta última do home como tal.
Para o Buda, a personalidade, ou parte inferior do ser humano, é mortal por necesidade, pois está no tempo e todo o que nace debe morrer. O inmortal é o espírito, que está máis aló do eu mental egocéntrico e egoísta. O verdadeiro triunfo non radicaría, segundo a doutrina budista, en dominar só o corpo, senón o pensamento e o separatismo do eu, ti, el, etc.
Nos seus vinte e cinco séculos de vida o budismo demostrou unha gran capacidade de supervivencia e, salvo o xa moi afastado momento de Asoka, podemos afirmar que é a forma de fe menos inclinada á violencia e ao dominio do mundo material e as riquezas. Salvo excepcións, non se mesturou nin se mestura en cuestións políticas, pois prima o vello espírito do pasaxeiro das cousas e da procura individual dunha paz interior, unida a unha gran humildade.
O Señor do Loto transmitiu á posteridade a relixión que menos sangue fixo verter de todas as que coñecemos. E aínda que fose máis nada que por iso, merece o noso recoñecemento.
Xima Moreno