"Aprendemos a voar como os paxaros, a nadar como os peixes, pero non aprendemos a sinxela arte de vivir como irmáns" M. L. King
Fillo maior dun ministro baptista, Martin Luther King naceu en Atlanta (Xeorxia) o 15 de xaneiro de 1929. Ingresou no Morehouse aos 15 anos e foi ordenado ministro baptista aos 17. Pero as primeiras leccións aprendeunas na rúa. El mesmo narra despois como tomou conciencia da cor da súa pel e do que significaba ser negro nos anos 30.
"Durante tres ou catro anos os meus compañeiros inseparables foron dous rapaces brancos cuxos pais posuían tendas na mesma rúa onde temos a nosa casa en Atlanta. De pronto, algo empezou a suceder. Cando cruzaba a rúa para reunirme con eles, os seus pais dicíanme que non podían xogar. Non eran hostís, desfacíanse en escusas. Non podía aguantarme máis e interroguei a miña nai. "
"Nunca puiden afacerme ás salas de espera separadas, ás salas de descanso separadas. En parte, porque a separación non era en igualdade de condicións e porque nada fería tanto o meu sentido de dignidade e do respecto coma esas separacións! ".
En 1951 graduouse en Teoloxía. Nesta época comeza a afondar nas ideas de Mahatma Gandhi, as cales se ían converter no centro da súa propia filosofía de protesta non violenta en América.
A súa loita comeza despois dun incidente protagonizado por unha muller negra en Alabama, que foi arrestada por negarse a ceder o seu asento a un home branco no autobús. A segregación racial en Alabama era estrita no transporte público; os negros debían sentarse na parte de atrás e ceder o seu asento aos brancos.
Martin planea o boicot ao servizo público de autobuses de Montgomery, de maneira que ningunha persoa negra viaxaría en autobús. Desenvolveuse como un acto pacífico de protesta que deu á comunidade negra un sentimento de forza e unidade. A protesta durou 381 días, nos que Martin foi arrestado e encarcerado, a súa vivenda foi destruída e recibiu moitas ameazas contra a súa vida. O Tribunal Supremo ordenou a prohibición da segregación no transporte público da cidade.
Entre 1957 e 1958 percorreu miles de quilómetros dando discursos por todo o país. Podía pasar unha semana no cárcere pola súa loita polos dereitos civís e á semana seguinte ser unha distinguida celebridade en Nova York, asinando exemplares do seu libro "O paso cara á liberdade". Precisamente, asinando exemplares do seu libro sufriu un atentado por parte dunha muller que lle cravou un abrecartas no peito, do que logrou recuperarse.
En 1959 realiza unha visita á India, onde puido desenvolver máis claramente a súa comprensión do satyagraha, principio de persuasión non violenta de Gandhi, que Martin se determinara a utilizar como principal instrumento de protesta social.
Despois dirixiu a histórica marcha sobre Washington (28 de agosto de 1963), que conmemoraba o primeiro centenario da abolición da escravitude en Estados Unidos. Aquí pronunciou o seu famoso discurso "Teño un sono", no cal imaxina un día en que "os fillos dos antigos escravos e os fillos dos antigos donos de escravos se poidan sentar xuntos á mesa da fraternidade", un día onde os seus catro fillos non sexan "xulgados pola cor da pel, senón polos seus trazos de personalidade", e onde "os nenos e nenas negras poidan unir as súas mans coas dos nenos e nenas brancas..., como irmáns e irmás".
Aquel día moitos xornais publicaron que King se convertera no presidente extraoficial da América negra.
En 1964 recibía o Premio Nobel de la Paz con 35 anos. Dende entón, dedicouse a conseguir o dereito ao voto dos negros de Alabama. Tamén se opuxo á guerra de Vietnam, a que consideraba a causante dos problemas locais nas relacións humanas, obtendo moitos ataques e críticas por esta actitude.
Moitos atentados contra a súa vida precederon ao definitivo, o 4 de abril de 1968, en que segou a súa existencia aos 39 anos un matón a soldo mentres se encontraba en Tennessee.
A súa vida foi un exemplo de valor e fortaleza, pois realmente fai falta moita fortaleza para non ceder á tentación da violencia cando esta se exerce sobre o propio pobo e sobre un mesmo.
A lápida da súa tumba resume a súa máis intensa morriña: Libre á fin. Grazas, Dios Todopoderoso, son libre á fin".
Foi o fin dun home, pero non o do seu sono: a chegada dun día, aínda afastado, no que o odio e a maldade non aniñen no corazón dos homes. Nacera unha lenda.
Julián Palomares